Bogota, Kolumbia, rok 1999. Carlos Andres Restrepo popisuje się sztuczkami na rowerze w rytmach muzyki metalowej i w towarzystwie Mafe. Chciałby studiować w Instytucie Kosmonautyki w Georgii by móc potem pracować dla NASA. Dla jego rodziców jest to okazja na spełnienie swojego amerykańskiego snu i ucieczkę z kraju pełnego politycznych zawirowań. Jego brat Mateo Adrian jest do tego wszystkiego bardzo pesymistycznie nastawiony. Mężczyźni są przymusowo brani do wojska od którego ciężko się wykręcić lub wykupić. Carly z braci ma zamiar skończyć z imprezowym stylem życia w Stanach oraz bardziej wziąć się za naukę.

Podczas odpakowywania prezentu od Mafe spostrzega Teo uciekającego przed policjantem za obraźliwe graffiti, które namalował. Carlos zaczął gonić ich na rowerze by uratować krewnego. Niestety podczas skoku ze schodów deskorolka Mata pęka i w efekcie on sam upada dając się dogonić. Wywiązuje się bójka w której pomaga Norbi z którym uciekał. Kiedy mundurowy wzywa posiłki chłopcy przeskakują przez mur i chowają się w dużym domku dla lalek, który Teo wysadza znalezionym ładunkiem. Gdy brat go odnajduję jest bardzo wściekły, bo jego plany przez zachowanie rodzeństwa mogą legnąć w gruzach.

Od początku osoby obu braci są postaciami intrygującymi. Nie ukrywam, że Carlosa przez cały czas seansu darzyłam większą sympatią. Mateo jest bardzo irytujący i ciągle ściąga na siebie oraz krewnego kłopoty. Rozumiem, że miłość braterska i tak dalej, ale są pewne granice. Przez niemalże całą fabułę działa na niekorzyść brata, a jego metody postępowania są na ogół nielogiczne. Dzieli ich nie tylko inteligencja oraz sposób bycia, ale także muzyka której słuchają. Różnice między nimi są ważnym wątkiem, lecz nie najważniejszym. W nowej szkole bohaterowie spotykają się z rasizmem w postaci przezywania od Meksykan czy chamskich przytyków ze strony nauczyciela. Za bójkę Restrepo dostali kozę, a łobuz nic.

Co do samego Carlosa, po przeprowadzce widać, że w potyczce rozumu i serca wygrało to pierwsze. Mafe chciała być kimś więcej widać to aż nazbyt, ale chłopak tego nie docenia. Wie, że w Kolumbii nie rozwinie się tak jak w Stanach i jego intelekt by się zmarnował. ''Chcę udowodnić, że nie każdy jest Escobarem''. Warto nadmienić, że sam nauczył się informatyki oraz matematyki by umieć napisać oprogramowanie do swojego projektu. Od początku filmu widać, że rodzice lepiej traktują właśnie jego. Zgorzkniałość Teo nie wzięła się znikąd, jednak on nie robił nic by polepszyć swoją sytuację. Opiekuni nie są idealni, często kłócą się między sobą i kompletnie nie radzą sobie ze sprzeczkami rodzeństwa. Fabuła jest ciekawa i pełna zwrotów akcji. Gra aktorska bez zarzutów. Moja ocena to 9/10.